Της Φωτεινής Φωτίου*
Μνήμες πικρές. Πριν 36 χρόνια στις 14 Αυγούστου, ο τούρκος κατακτητής εισέβαλε κατά την δεύτερη εισβολή στην Αμμόχωστο. Χάθηκε η πόλη με την χρυσή αμμουδιά. Η πόλη στην οποία χιλιάδες ελληνοκύπριοι μεγάλωσαν, μορφώθηκαν και αγωνίζονταν με κάθε είδους επάγγελμα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όσο πιο καλά γινόταν. Ζούσαν όλοι ξέγνοιαστοι. Κανείς δεν πίστευε ότι όλες οι περιουσίες τους μπορούσαν να χαθούν ξαφνικά σε μια μόνο στιγμή μπροστά στα μάτια τους. Ο εισβολέας όμως δεν είχε όρια. Δεν ένιωσε οίκτο για την όμορφη Αμμόχωστο και σκοπός του ήταν να κατακτήσει όσο πιο πολλές περιοχές της Κύπρου μπορούσε.
Κάθε χρόνο την ημέρα της εισβολής ξυπνούν πικρές θύμησες.
Στις 14 Αυγούστου πρωί-πρωί οι σειρήνες ήχησαν και τα ραδιόφωνα ανακοίνωναν ότι έπεσε η ‘πόλη της Αμμοχώστου’ . Οι στρατιώτες πολεμούσαν γενναία αλλά ο εχθρός ήταν πολύ δυνατός. ¨Ένας αγώνας άνισος. Γυναικόπαιδα, και ηλικιωμένοι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους άρον-άρον και έτρεχαν άλλοι ξυπόλυτοι και άλλοι με σανδάλια για να γλυτώσουν. Οι περισσότεροι πήγαν στα περιβόλια στην Δερύνεια και στο Παραλίμνι. Είχαν στηθεί καταυλισμοί με αντίσκηνα από τα Ηνωμένα ¨Έθνη.
Όλα αυτά μου τα διηγούνται με βουρκωμένα μάτια αυτές τις μέρες η μητέρα και η γιαγιά μου. Για εμένα όλα μοιάζουν σαν ένα ψέμα. Νοιώθω ότι είναι ένας εφιάλτης αυτή η εισβολή. Με πνίγει το άδικο και νιώθω οργή που δεν μπορώ να επισκεφθώ ελεύθερη το πατρικό σπίτι της μητέρας μου.
Αλλιώς φανταζόμουν την Αμμόχωστο και αλλιώς την βρήκα τώρα που με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων βρήκα την ευκαιρία να πάω.
Οι περιοχές ‘Νέα Σμύρνη’ και το Κάτω Βαρώσι είναι πλέον αγνώριστα και για τους ίδιους τους πρόσφυγες της Αμμοχώστου. Η πόλη φάντασμα…. Το νέο τους νοσοκομείο.. Το εγκαταλειμμένο τρενάκι εκεί στα δικαστήρια. Ραγδαία είναι η οικιστική ανάπτυξη. Παντού μιναρέδες πανύψηλοι. Παντού σημαίες τούρκικες να κυματίζουν χωρίς να μπορεί κανένας να αντιδράσει. Τεράστια τούρκικα αγάλματα στους κυκλικούς κόμβους στην είσοδο της Αμμοχώστου μπαίνοντας από το Πέργαμος.
Τίποτα δεν θυμίζει ελληνισμό. Τίποτα δεν θυμίζει χριστιανισμό.
Δεν πρέπει όμως να ψηλώσουμε τα χέρια πάνω και να πάψουμε να προσπαθούμε.
‘Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ’…. Με αυτή την φράση στα χείλη τους οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους ελπίζουν εδώ και 36 ολόκληρα χρόνια στη δίκαιη λύση του κυπριακού… Ελπίζουμε.. ελπίζουμε…ελπίζουμε. Έως πότε θα αντέξουμε; Mόνο ο Θεός ξέρει. Εύχομαι μια μέρα να δικαιωθούμε.
*Εκπαιδευτικός.
(Πρόσφυγας από Αμμόχωστο και ‘Εξω-Μετόχι Λευκωσίας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου